Op dinsdag 9 januari werden ongebruikelijk alle vijf afleveringen van de tiende Marvel Cinematic Universe (MCU) serie “Echo” gelanceerd op Disney+. Dit is een spin-off van “Hawkeye” – de soloshow over een van de Avengers, Clint Barton, die in 2021 op het scherm verscheen. Toen ontmoetten kijkers voor het eerst Maya Lopez – het personage van Alaqua Cox, die probeerde wraak te nemen voor de dood van haar vader. In de onderstaande recensie vertellen we wat de serie onderscheidt van andere Marvel-series en waarom het toch de situatie niet redt.
“Echo”
Genre: misdaaddrama, superhelden
Regisseurs: Sydney Freeland, Catriona McKenzie
Met: Alaqua Cox, Vincent D’Onofrio, Chesney Spencer, Tantoo Cardinal, Graham Greene, Zahn McClarnon
Première: Disney+
Jaar van uitgave: 2024
IMDb-website: [6,3]
Vijf maanden na de gebeurtenissen in “Hawkeye”, met name de point-blank schietpartij op het hoofd van Wilson Fisk, keert Maya Lopez terug naar haar geboortestad Tamaga, Oklahoma, op Disney+. Maar het meisje plant geen triomfantelijke hereniging met haar familie; ze wil het rijk van Kingpin overnemen. Maar deze ambitieuze plannen komen niet uit, zelfs nadat de schurk is neergeschoten; hij, net als de bekende snorrende schurk, geeft zich niet over.
“Echo” is de eerste Marvel-serie die is uitgebracht onder het nieuw gecreëerde merk Marvel Spotlight. Volgens een van de leidinggevenden van de televisieafdeling van Marvel Studios, Brad Winderbaum, is dit platform bedoeld voor het maken van projecten die zich in de eerste plaats richten op personages en hun verhalen. “Net zoals stripboekfans geen ‘Avengers’ of ‘Fantastic Four’ hoeven te lezen om van ‘Ghost Rider’ in de stripreeks Spotlight te genieten, hoeft ons publiek niet per se andere Marvel-series te kijken om te begrijpen wat er gebeurt in het verhaal van Maya,” merkte Winderbaum op.
Welnu, deze benadering lijkt nobel te zijn, want potentieel serieuzere en volwassen projecten met een volwassen beoordeling die niet direct verbonden zijn met de grote gevechten in de kleurrijke filmwereld, kunnen het gevarieerder maken. Bovendien kan de passende duisternis ze dichter bij de beste voorbeelden van Marvel Television-content voor Netflix brengen, zoals “Jessica Jones” (2015-2018) of “The Punisher” (2017-2019). Maar in het geval van “Echo” lijkt dit voorlopig slechts een droom te zijn, want de eerste poging pakte teleurstellend uit.
De serie begint levendig: na een korte voorgeschiedenis over het tragische kinderleven van de hoofdpersoon verplaatsen de gebeurtenissen zich naar het moment waarop Maya Lopez, de geadopteerde nicht van Kingpin, voor hem begon te werken. Dit gebeurde omdat Fisk een slecht genie is en ook een uitstekende motivator. De makers gingen meteen all-in en toonden ons de belangrijkste schurk in zijn onaantrekkelijke mismaaktheid, gaven een coole vechtscène en voegden een zeer aangename cameo toe, hoewel het nauwelijks een geheim zal zijn welk bekend personage hier schitterde.
De beoordeling en zekere ernst zien er geschikt uit. Eindelijk laten normale mensen bloed zien na ernstig letsel, en het aantal grappen is tot een absoluut minimum beperkt.
Helaas bederven de indrukken van het kijken snel na de debuutaflevering. Dit gebeurt omdat het hoofdpersonage geen enkele emotie oproept, en het verhaal zelf glijdt langzaam af naar absurditeit, wat moeilijk te slikken is.
Wanneer het onvergelijkbare personage van Vincent D’Onofrio volledig in het spel komt, verbetert de situatie een beetje, maar dat is niet genoeg. Het verhaal van de relatie tussen de criminele baas van New York en zijn geadopteerde nicht, bijna dochter, lijkt uit de lucht gegrepen, en het is beter om helemaal niet over de relatie van Echo met haar echte familie te praten.
Later blijft er niets over van het oorspronkelijke enthousiasme, want gevechtsscènes worden steeds zeldzamer en het verhaal over criminele geschillen verandert abrupt in een niet al te boeiend verhaal over het belang van familie en de band tussen generaties. De afwijzing van lichtzinnige superheldengedoe, waar iedereen al genoeg van heeft, is goed, maar helaas werkt de hier gepresenteerde alternatieve benadering van het stripboek nog niet.
Over de uitvoerder van de titelrol, de doof geboren indiaanse Alaqua Cox met een beenprothese, zijn er geen klachten. Ondanks haar bescheiden acteerervaring voelt het meisje zich zeer zelfverzekerd op het scherm, zowel in scènes met andere acteurs als in actievolle afleveringen. Vincent D’Onofrio geeft opnieuw gestalte aan een intrigerend personage in het binnenste van het monster, wat hem er niet van weerhoudt een sieraad van de show te worden. Over de anderen valt niet veel te zeggen, want hun betrokkenheid is uiterst secundair.
De twijfelachtige climax voegt geen vreugde toe, en over het algemeen is de show behoorlijk middelmatig. Als Brad Winderbaum benadrukte dat je geen grote kenner van het Marvel-universum hoeft te zijn om deze serie te kijken, hoef je ook fanatieke fans van de monumentale filmfranchise niet aan te raden om op “Echo” te letten. Wat valt er te zeggen over alle anderen.
Conclusie:
Met “Echo” lijkt Marvel een veelbelovende richting voor zijn toekomstige televisieprojecten te hebben gevonden. Maar het wordt nog steeds niet gemakkelijker om de situatie te
veranderen door deze inspanningen.