Op 12 januari werd een nieuwe Netflix-release toegevoegd aan de vrijdagse line-up – de film over overvallen met de eenvoudige titel “Lift”, geregisseerd door F. Gary Gray. De release van de film was oorspronkelijk gepland voor augustus van het vorige jaar, maar vanwege Hollywood-stakingen moest het worden uitgesteld. In deze recensie vertellen we waarom je deze film al hebt gezien, zelfs als je hem nog niet hebt bekeken, en waarom dat geen belemmering vormt om de nodige dosis guilty pleasure te krijgen.
Titel: “Lift”
Genre: overvalfilm
Regisseur: F. Gary Gray
Met: Kevin Hart, Gugu Mbatha-Raw, Vincent D’Onofrio, Ursula Cabrero, Billy Magnussen, Burn Gorman, Jacob Batalon, Sam Worthington, Jean Reno
Première: Netflix
Jaar van uitgave: 2024
IMDb: 5.4
Cyrus Whitaker is een professionele dief die een diverse groep experts leidt en zich bezighoudt met het stelen van echte kunstwerken. Zijn voormalige vriendin Abby, een Interpol-agent, probeert hem achter de tralies te krijgen, maar krijgt een onverwachte opdracht van haar strenge baas. Deze dwingt haar om Cyrus en zijn vrienden te ronselen om 500 miljoen dollar aan goud te stelen, eigendom van miljardair Lars Jorgenson. Deze plant om dit bedrag aan hackers te betalen om, je raadt het al, rijk te worden, maar zijn boosaardige plan omvat de dood van veel onschuldige mensen.
In ruil voor de diensten van de dieven biedt Abby immuniteit tegen vervolging voor hun vorige streken. Maar hun missie wordt bemoeilijkt doordat de gouden klompjes op een passagiersvliegtuig zullen worden geleverd, dus deze toch al complexe overval zal plaatsvinden op een hoogte van 12.000 meter, ergens tussen de zorgeloze Europese wolken tussen Londen en Zürich.
Na het lezen van de samenvatting kunnen zich minstens twee voor de hand liggende vragen voordoen. Is het echt zo onzinnig als het op papier lijkt? En doet het je niet denken aan de verhaallijn van andere films, met name van een zeer bekende franchise? Hint – er zijn veel gespierde mannen met veel actiescènes en betogen over familie. En ja, dat waren retorische vragen.
“Lift” biedt opnieuw een verhaal over een opmerkelijke groep dieven in de geest van de beroemde trilogie van Steven Soderbergh. Maar in plaats van de verfijning van Soderbergh krijgt de kijker hier de actie van een late Fast and Furious, zowel in termen van de absurditeit van wat er op het scherm gebeurt als in de onrealistische weergave ervan.
Het is verrassend dat zelfs deze factoren het niet verhinderen om hun dosis “schuldig plezier” te halen uit dit, laten we eerlijk zijn, onpretentieuze spektakel.
Regisseur Felix Gary Gray was ooit betrokken bij de regie van de achtste “Fast and Furious”, die wereldwijd meer dan een miljard dollar opleverde, en de adrenaline-stijl ervan is hier duidelijk te zien. Niet zozeer op het niveau van de avonturen van de achtste aflevering, maar eerder op het niveau van de vijfde en zesde. Als je je herinnert, ging de vijfde ook over vermeende slimme overvallen (hier zal zelfs een identieke wending zijn), en in de zesde was de motivatie ook gebaseerd op amnestie voor de getroffenen. Er is geen noodzaak om opnieuw te herinneren aan de acrobatische toeren van vliegtuigen, maar het belangrijkste is dat het er allemaal nog steeds behoorlijk meeslepend uitziet.
Maar “Fast and Furious” is niet de enige rijke erfenis van de regisseur. Veel belangrijker is om te onthouden dat hij twintig jaar geleden werkte aan de geweldige “Italian Job”, die samen met “Oceans” een succesvolle remake werd van het vrij vergeten 60s-films. Duidelijk heeft deze ervaring F. Gary Gray geholpen, zelfs nu. Daarom kan zelfs zo’n zwak materiaal als “Lift”, waarvan het verhaal “Italian Job” kopieert en begint in Venetië, er sympathiek uitzien.
Om een voorlopig acceptabel resultaat te bereiken, is redelijke dynamiek vereist, omdat het zeker niet saai zal zijn tijdens het kijken.
De indrukken worden ook verbeterd door de aangename cast, die goed past bij de film, maar dat is zelfs beter, omdat er geen behoefte is aan pseudo-dramatische conflicten. Jean Reno lijkt te zijn binnengekomen op de set om koffie te drinken. Voor Vincent D’Onofrio is dit al het tweede project in een week. Kevin Hart gedraagt zich ongebruikelijk ingetogen, hij is gewend aan het spelen van dwaasheden, maar deze keer was het zonder zijn kenmerkende grappen.
Een andere factor speelt ook een rol bij de perceptie van de film: eerdere, meest opvallende Netflix-projecten hadden aanzienlijke ambities en een ernstige uitdrukking op het gezicht. Bijvoorbeeld de recente Zack Snyder durfde het aan om de erfenis van de echte gigant van de industrie, “Star Wars”, aan te pakken en kreeg zowel van critici als publiek een klap. Een andere blockbuster, “Mission Stone”, werd gepositioneerd als iets in de trant van “Mission: Impossible”, maar werd genadeloos vernietigd door het publiek (en ook door ons), dus dergelijke vergelijkingen klinken nu belachelijk.
Maar de lichte “Lift” streeft zeker niet naar de status van “nieuwe Danny Ocean”, dus het wordt niet het slachtoffer van overdreven verwachtingen. De kijker kan voor het bekijken ongeveer begrijpen welk so
ort film hem te wachten staat. En het blijkt behoorlijk boeiend en redelijk grappig te zijn, zodat je niet al te veel spijt hebt van de bestede tijd.
Conclusie:
“Lift” is een 100% snelle afleiding van de bioscoop, en het paradoxale is dat zelfs van zo’n product duidelijk voordeel te behalen is.